Op bezoek bij een Nederlandse in Roemenië

Hoewel onze kamers wat klein waren en het voelde alsof we in een grot douchten, waren de bedden goed. Iedereen zat dus uitgeslapen en wel aan het ontbijt. De kelner rende een slag in de rondte om het naar onze zin te maken. Hij blééf maar lekkere dingen brengen. Roelof en Ingrid konden zich goed inhouden maar als het op eten aankomt kunnen Mihai en ik dat helaas niet.

Wederom tegen 11 uur verlieten we het Hunter Prince Castle & Draculahotel. Ja ja....we zaten in het Draculahotel. Geen van ons had Dracula gelukkig gezien vannacht. Waarschijnlijk hielpen de geurstokjes die zeer indringend geurden (en die ik dus al gauw op de gang had gezet) tegen de aanwezigheid van deze vampier.

Vandaag stond een bezoekje aan Janneke Vos op het program. Janneke Vos is schrijfster, journaliste en was ooit presentatrice bij TV Noord. Ze woont samen met haar man Ad al 16 jaar in Oarba de Mures, een klein dorpje in de provincie Mureş. 

Omdat ze tegenwoordig ook IJslandse paarden fokt dachten wij dat het leuk was hen samen met paardenliefhebbers Roelof en Ingrid een bezoekje te brengen. 

Oarba de Mureş ligt ongeveer 45 km van Turda, een klein ritje dus deze keer. Onderweg stopten we in Luduş om wat inkopen te doen (o.a. ook wijn met een paard op het etiket) en wat te eten. We belandden op het terras van een supermodern restaurant waar de taxichauffeurs uit het dorp aan hun middagmaal zaten. Wij namen voor de verandering clătite🤣.

Na de lunch haastten we ons naar Oarba de Mureş. Dit plaatsje dat nog geen 100 inwoners heeft heeft een bloedige geschiedenis. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn hier nl. duizenden Roemeense soldaten gesneuveld voor de bevrijding van Noord-Transsylvanië. Volgens de overlevering zag de rivier de Mureş destijds rood van bloed. Op de begraafplaats staat een imposant monument en liggen 3.500 helden begraven waarvan er tot nu toe 1.169 in archieven zijn geïdentificeerd.

We reden langs de begraafplaats en bij het bord Oarba de Mures moesten we zijn. Ad kwam ons tegemoet en bewonderde de Jeep....waarom.... dat begreep ik dan weer niet....

Op het terras tussen de bomen was het lekker koel. We gaven de cadeautjes aan Janneke en ze vertelde ons meteen het verhaal van de Caii de la Letea. Ik ben het meeste vergeten maar het ging over wilde paarden. Letea is een plaatsje aan de Donau Delta en daar leven ongeveer 500 wilde paarden. Omdat de groep snel groeit zijn er stichtingen die de merries vaccineren zodat ze niet loops worden.

Het was gezellig met Janneke en Ad. Ad vertelde hoe hij op een bijzondere manier in de handel met snaarinstrumenten terecht was gekomen en Janneke over de dag dat zij in Cârlibaba belandde en later in Nederland een echte "Cârlibaba-er" ontmoette. Ook werd er natuurlijk veel over paarden, het fokken ervan en wederzijdse paardenkennissen gesproken.

Om 17 uur verlieten we het stel en reden naar het prinselijk Dracula hotel.

We hadden daar een soort galgenmaal want de volgende dag zouden Roelof en Ingrid ons verlaten. Het was met recht een galgenmaal want het was echt ontzettend lekker en zag er prachtig uit. 

En weer was het een mooie dag!