Naar huis...

De laatste paar dagen in ons huisje in Cârlibaba verstreken zonder avonturen. Mihai moest het terras nog een keer verven, ik had het druk met de was en de schoonmaak, het was net alsof we thuis waren.

De voorlaatste avond hebben we met onze vrienden Mitica en Maria voor de verandering forel gegeten in het nieuwste restaurant van Cârlibaba. Het was lekker en gezellig. Mitica heeft altijd ontzettend sterke verhalen. Alleen over het waar gebeurde verhaal van een paar jaar geleden hoor je hem nooit. Omstreeks 23 juni wordt, vooral op het platteland van Roemenië, het Johannes vuur ontstoken. Het is zoals bijna alle feestdagen genoemd naar een Heilige, in dit geval Ion (Johannes). In Roemenië zijn de meeste mensen erg gelovig. Zij hangen óf het Roemeens Orthodoxe geloof óf het Katholicisme aan. Daarom is het vreemd dat het aansteken van het vuur ter ere van Ion gebeurt. Dit is nl. een oud heidens gebruik. 

Maar goed een paar jaar geleden waren wij eind juni dus ook uitgenodigd bij het vuur. De hele straat waar Mitica woont had zich bij hem verzameld rond een gigantische vuur. De (zeer sterke) drank verdween in vele kelen en het werd steeds gezelliger. Mitica vond dat het vuur niet hoog genoeg was en besloot daar iets aan te doen. Hij had het vuur al aan kunnen wakkeren met de kegel uit zijn keel maar gebruikte een jerrycan benzine. Hij morste wat benzine op zijn kleding, gooide benzine op het vuur en stond in lichterlaaie. Paniek alom natuurlijk. Maria trok haar shirt uit, gooide het over hem heen, sleepte hem naar de rivier en gooide hem kopje onder. Gelukkig was de brandstapel aan de oever van de rivier gemaakt zodat Mitica alles nu nog kan navertellen. Maria was de heldin van de avond en nadat Mitica zich had omgekleed ging het feest gewoon weer verder....tja...

Zaterdag was het dan zover. We zouden vertrekken. Voordat we in de auto zaten (nu gelukkig zonder aanhanger) duurde het nog even want Mihai moest het water e.d. afsluiten. Nu is dat altijd een heel gedoe want het water dat wij gebruiken en ook drinken komt uit de bergen. We hebben een put en Mihai heeft daar de waterleiding op aangesloten. In Roemenië is het in de winter behoorlijk koud dus moest de boel goed geïsoleerd worden. Hij is daar de hele morgen mee bezig geweest en heeft het nu zo gemaakt dat het afsluiten de volgende keren een stuk gemakkelijker gaat.

Na afscheid te hebben genomen van Floarea en Petrica vertrokken we dan uiteindelijk om 15.00 uur. Lekker op tijd dus... In Moisei kwamen we terecht achter een grote kudde schapen die midden op de "snelweg" liepen. Hun herders keken wat verdwaasd om zich heen maar dat zou natuurlijk ook kunnen komen doordat ze te diep in het glaasje hadden gekeken. Ik moest erg lachen om de schapen die vrolijk en wel in tuinen aan het grazen waren.  We reden weer door door de mooie bergen en besloten weer in Satu Mare te overnachten. Daar genoten we op een stukje snelweg van een prachtige zonsondergang. We belandden in Vila Camino, een hotel waarbij je met een code de buitendeur en de kamerdeur kon openen. Zeer modern dus. De volgende morgen konden we ons verblijf afrekenen aan de balie waar nu wel iemand zat. 

Hoewel we heel dicht bij de weg naar de grens met Hongarije waren stuurde TomTom ons eerst de verkeerde kant op. Gelukkig geloven we TomTom niet altijd zodat we al snel op de goede weg zaten. Het kostte ons ongeveer een half uur om de grens over te gaan. Heel wat anders dan in voorgaande jaren, toen stond je echt uren te wachten. Nadat we een paar uur gereden hadden en Mihai behoefte had aan een kopje koffie om wakker te blijven stopten we in Napkor. Mihai wilde een hotdog maar bij gebrek aan honden kreeg hij een hele grote Hamburger. En verder maar weer. We kwamen weer over het enge bruggetje waar we op de heenreis ook stapvoets over gingen, verlieten Hongarije en eindigden de reis in Olomouc, Tsjechië. We hebben overnacht in hotel Senimo, een typisch Oost Europees hotel. Niet echt gezellig maar schoon en een goed bed.

Het was ondertussen al weer maandag. Ik hoopte dat de reis niet weer 6 dagen zou duren maar we waren al een aardig eindje op weg. Na het ontbijt hebben we een rondje gelopen door Olomouc. Tegenover ons hotel stond een groot gebouw waarvan ik dacht dat het ooit een station was geweest. En stations in steden waar we komen bezoeken we eigenlijk altijd. Ik blijf tóch een beetje treingek. Het was nu een grote winkel waarin zich allemaal kleine winkeltjes bevonden. Erg mooi. Later bleek dat het oorspronkelijk een slachthuis was uit 1900 dat later overgenomen werd door een landbouwcoöperatie. Het lag destijds wél dichtbij het treinstation dus het was niet heel gek dat ik dacht dat het een station was...

We stapten weer in de auto. Na een paar honderd kilometer begon deze weer vreemde geluiden te maken en er brandden weer allerlei lampjes. In Liberec vond zelfs Mihai het welletjes en besloot dat het tijd was weer een garage te zoeken. We belandden bij de garage waar we op de heenreis ook heen hadden gewild maar waar destijds niemand aanwezig was, het Offroad Centrum Liberec. We reden het terrein op en zagen in een loods wat mannen. In ons beste Tsjechisch (niet dus) vertelden we dat de auto vreselijk veel lawaai maakte bij een wiel. Volgens Mihai rechtsvoor en volgens mij linksachter. Het was al aan het eind van de dag en ik had eerlijk gezegd niet veel hoop op hulp. Maar dat viel mee. De eigenaar van de zaak, Max, haalde er een Oekraïner bij en samen haalden ze het rechtervoorwiel van de auto. Hier bleek niets aan te mankeren. Er zat een nieuw remblok op en het zag er goed uit. Het tweede voorwiel werd bekeken.... ook hier was niets te zien. En uiteindelijk werd het wiel linksachter, waar volgens mij de geluiden vandaan kwamen gedemonteerd. En ja hoor... ijzer op ijzer, het remblok was helemaal versleten en verder was er ook nog iets met een sensor. De volgende ochtend om 7.30 uur zouden er nieuwe remblokken komen maar omdat we toch graag naar huis wilden kon Max van een andere Jeep een remblok halen en deze bijschuren en schaven. Mihai heeft geholpen, de Oekraïner heeft geholpen en ik kletste ondertussen gezellig met de zoon van de eigenaar. Deze jongen sprak gelukkig Engels en was een keer een paar uur in Nederland  geweest. hij had zich toen verbaasd over het feit dat er in Nederland zoveel gefietst werd. Dat zouden de Tsjechen volgens hem ook moeten doen omdat de grote steden nu al verstopt waren door het autoverkeer. 

Toen Max hoorde dat Mihai uit Roemenië kwam was het feest compleet. Hij kwam al 20 jaar, 2 keer per jaar in Roemenië in de buurt van Cârlibaba. Daar verzorgde hij Off Road tours. Over twee weken zou hij weer vertrekken met een groep van 15 Jeeps (wat maatjes groter dan die van ons), Toyota's enz. naar de bossen en bergen van Roemenië. Toen ik aanbood dat ze in ons huis wel konden douchen antwoordde zijn zoon dat al die figuren liever vies dan vies waren en een uur in de wind stonken als ze weer in Liberec aankwamen. Enfin, de auto was weer klaar voor vertrek en we hadden ondanks alle ellende met de auto tóch weer leuke mensen ontmoet. 

We reden nog een paar uur door. Via een klein stukje door Polen kwamen we in Duitland. We wilden doorrijden tot Salzgitter omdat we de volgende dag hadden afgesproken met vroegere dorpsgenoten van Mihai. Maar Salzgitter hebben we niet gehaald. We overnachtten in Elsterwerda in  Hotel Europäischer Hof. Echt Europees was dit hotel niet. Het werd gerund door Chinezen en zag er uit als een Chinees restaurant. We konden er helaas niet eten maar niet getreurd een paar meter verderop lag Restaurant Rhodos.... gerund door mensen uit India.... hoe internationaal wil je het hebben :)

De volgende morgen, tijdens het ontbijt was de eigenares niet erg gediend van een stel Nederlanders die thee wilden i.p.v. de koffie die volgens haar bij het ontbijt hoorde. Ik kon haar natuurlijk niet verstaan maar ze keek constant zeer kwaad naar de mensen en beklaagde zich luid en onduidelijk bij haar man en de rest van de Chinezen die bij hem aan tafel zaten. Zij hadden trouwens wél thee. Omdat de Nederlandse oudjes dus geen thee wilden werd de koffiepot op onze tafel gekwakt en konden wij nog een extra kopje koffie nuttigen. Het stel Nederlanders bleek een heel oud stel te zijn dat langs de Spree ( 400 km) ging fietsen. Ze zouden vandaag naar de oorsprong van de Spree gaan, verder fietsen en aan het eind zouden ze weer in dit hotel belanden. hopelijk krijgen ze dan wel thee... dat verdienen ze wel!

Wij stapten even later, iets onsportiever dan de oudjes in de auto om naar Salzgitter te gaan. Ik had een leuk restaurant aan de Salzgitter See gezien en daar hadden we met elkaar afgesproken. Het was leuk Elli en Enghi na 34 jaar weer te zien. De laatste keer was tijdens hun huwelijk. Terwijl zij tijdens de huwelijksnacht op een luchtbedje lagen sliepen wij in hun bed....(we hebben toen hevig geprotesteerd maar tevergeefs) We hebben afgesproken dat we geen 34 jaar meer wachten om elkaar te zien....

Nog 260 km te gaan.... onderweg hebben we wéér stil gestaan.... wéér lampjes die gingen branden maar we hebben het gered. Om 22.59 uur reden we ons terrein op. We waren weer thuis!!!