Een drukke dag

Nadat we ons motel verlieten reden we naar het station in Dunedin. Dat is een schitterend gebouw, zowel de binnen als buitenkant. Het werd ontworpen door George Troup in Vlaams Renaissance stijl.

Er ging vanaf dit station 2 x per dag een trein...een toeristentrein. Door Covid is Dunedin Railways helaas failliet gegaan zodat er op dit moment geen enkele trein vertrekt vanaf dit mooie station. Een groot deel ervan is in gebruik als restaurant en op de bovenverdieping zijn een galerie en een sportmuseum. 

Na het station reden we naar het Otago peninsula (schiereiland). Wederom een schitterende route over de lange heuvelachtige van oorsprong vulkanische landtong.  Het schiereiland is een broedplaats voor veel soorten vogels, o.a. voor de Royal Albatross die nergens anders broedt. Ook vind je er pelsrobben en de Nieuw Zeelandse zeeleeuw. En als je heel veel geluk hebt kun je tegen de avond de bijna uitgestorven Yellow eyed pinguin zien. Wij waren er overdag en hebben geen van deze dieren gezien.

Wel hebben we de Pineapple Rock gezien maar ja die kan dan ook niet wegrennen. Op deze rots staat een soort conifeer, de macrocarpa. Het is een bijzonder gezicht.

Na deze prachtige rit volgde een stukje over een autosnelweg...met recht een stukje want na 11 km was het einde autosnelweg. Niet dat we daar rouwig om waren want we rijden het liefst over kleinere wegen. We namen de toeristische route die ons naar de kust bracht.

Bij Kaka Point belandden we in het Point Café. Dit is echt een reis langs Memory Lane want ook hier zijn we 13 jaar geleden geweest....Het is een café met een prachtig uitzicht op het strand en de Oceaan.  We herinnerden ons nog de heerlijke seafood chowder die we hier destijds voorgeschoteld kregen en namen deze dus weer. En...het was net zo lekker als jaren geleden!

Onze buikjes waren gevuld dus verder maar weer....

Er volgde een heftige discussie in de auto. Mihai had van een bevriende boer uit Markelo vernomen dat één van zijn klasgenoten jaren geleden naar Invercargill was verhuisd om daar te gaan boeren. Het leek Mihai leuk deze mensen op te zoeken. Het leek mij helemáál niet leuk om deze mensen lastig te vallen maar ja.....de aanhouder heeft gewonnen en enkele uren later zaten we in de tuin bij de familie. De boer vertelde over zijn leven, hij was in 1989 naar NZ geemigreerd. Zijn vrouw kwam wat later omdat zij de Landbouwhogeschool nog af moest ronden. Nu hebben ze 2 boerderijen (op de 2e woont hun zoon) en 1000 koeien per boerderij. De koeien lopen het hele jaar buiten tenzij het heel slecht weer is. Ze hebben een klokje en weten precies hoe laat ze gemolken moeten worden. Ze lopen dan in ganzenpas naar de melkcarrousel. We hebben de carrousel bekeken en vervolgden onze weg na de boer hartelijk te hebben bedankt voor de gastvrijheid.

Online had ik een B&B geboekt. Het bleek op een prachtige locatie gelegen te zijn en ook was er een hertenfarm. De eigenaars heetten ons van harte welkom, kletsten honderduit en lieten ons de zeer romantische kamer zien.

Om 22.30 belde Erik met Skype. Mijn moeder was vandaag nl. 88 jaar geworden. Ze had bezoek van Erik en Jennifer, haar schoonzus Fia en zelfs kleinzoon Florin was zijn oma niet vergeten. De skype verbinding was niet zo goed maar we hebben de familie weer gezien en gesproken.

Een mooi eind van een drukke dag!!