Naar Tsjechië

Vannacht droomde ik van paarden met koeienkoppen, honden met kippenpoten en had ik het ook nog eens  erg druk op mijn werk bij NS. Echt uitgerust wakker werd ik dus niet...

Ik hoopte dat een kop sterke koffie me weer bij de tijd zou brengen...óp naar het ontbijt dus! In de kelder van het kasteeltje was de ontbijtruimte. De vrouw van de landjonker, een zeer deftige dame voorzag ons van koffie. Er was een klein buffetje met van alles en nog wat zodat wij onze toch al niet zo dunne buikjes rond konden eten.

Na het ontbijt verlieten we het Rittergut en vervolgden onze weg richting Roemenië. Het was weer een prachtige route via de Harz en het voormalige Oost Duitsland. We zochten tegen lunchtijd een mooi plekje om te picknicken maar hoe mooi de omgeving ook was je kon nergens lekker zitten. In de dorpjes waar we doorheen reden was alles uitgestorven en winkels waren er ook nauwelijks. Op een gegeven moment zagen we in Nienburg Saale een bosje waar we hoopten een bankje te vinden. En dat vonden we. Het was alleen geen bosje maar een Friedhof, kerkhof dus.....zodat we tegenover een zeer belangrijk persoon (Adolfo von Meyer) ons broodje hebben genuttigd. Deze Adolfo was niet zomaar iemand hoor... hij was consul van Deens West Indië, Generaal consul van Guatemala en ook nog minister van Guatemala voor Zwitserland. En dit allemaal voordat hij in 1914 stierf....

Tegen 15 uur kreeg Mihai trek in een kopje koffie. Zoals gezegd waren de dorpen waar we doorheen reden uitgestorven, geen leuke terrasjes, geen winkels, geen mensen en dus geen koffie. Van ellende hebben we een kleine omweg moeten maken naar een plaatsje waarvan ik dacht dat er vast wel een Konditorei zou zijn, nl. Bad Liebenwerda. Een Kurort te horen naar de naam. En inderdaad... we kwamen terecht in Café Beeg. Een café dat beter Café Beer genoemd kon worden omdat er in alle hoeken en gaten knuffelbeertjes zaten en hingen. Maar de koffie met gebak smaakte goed.

We besloten door te rijden naar Tsjechië, naar Usti nad Ladem.  Onderweg boekte ik een hotel en omdat we zo gewend waren aan het leven in een kasteeltje besloot ik dat we dat deze avond ook weer moesten doen. We zitten nu hoog op een berg in een hotel dat erg lijkt op een kasteel. Erg modern en we hebben een soort suite....dat zal wel weer wennen worden als we in ons huisje in Carlibaba zitten.