Pech onderweg

Woensdag 23 augustus begon onze reis met de Jeep en een aanhanger met allerlei huisraad, gereedschappen, keukens enz naar Carlibaba.

We vertrokken op tijd...om 3 uur...o nee het was al 15 uur.

Vrolijk en wel togen we via Bellingwolde naar Duitsland. Ik had nl in de TomTom ingevoerd "zonder snelwegen". Al snel was Mihai flauw van alle bochten en verkeerslichten zodat Tom weer op de normale routeplanning werd gezet.

Ook dat was een groot succes.... Mihai haalde met een behoorlijke snelheid een vrachtwagen in en daar begon onze aanhanger te schommelen en te schuiven....en ik te gillen. Een goede les voor de chauffeur en een hartverxakking voor de bijrijder. 

Toen ik op een gegeven moment zei dat ik niet mee was gegaan als ik geweten had hoe eng ik het rijden met de aanhanger vond besloot Mihai dat we de snelwegen tóch zouden mijden.

Vanaf die tijd ging de reis voorspoedig totdat....er een lampje op het dashboard ging branden en de power een beetje wegviel. We besloten dat we genoeg hadden gereden en belandden in Bad Salzdetfürth bij Landhotel Lechstedter Obstweinschänke. Een hele mondvol. Als we zelf nog een hele mond vol eten wilden hebben moesten we wel opschieten want de keuken zou om 21 uur sluiten. 

We renden naar onze kamer om onze bagage daar neer te zetten en haastten ons terug naar het terras. In sneltreinvaart gaven we onze bestelling door want stel je voor dat we met een lege maag zouden moeten gaan slapen...Gelukkig werd de wijn al snel gebracht zodat we konden toosten op de reis en onszelf.

Donderdag 24 augustus

Pünktlich 8 uur zaten we aan het ontbijt. Voor mensen die ons kennen zal dit een vreemde gewaarwording zijn....we zijn nl niet zo van de tijd en helemaal niet van de Pünktlichkeit.

De eerste reis was naar een garage. We durfden het nl niet aan om de rest van de reis af te leggen met een oranje lampje en weinig power. 

De eerste garage kende de motor niet dus kon niets voor ons betekenen. We werden naar een garage gestuurd waar allerlei merken gerepareerd konden worden.  Hier werd de motor uitgelezen,  lampje ging uit en we konden weer verder. 

Het was prachtig weer maar tóch zaten we met angst en beven in de auto. We waren tenslotte pas een paar honderd kilometer onderweg en moesten nog zo'n 1800 km tot we in Cârlibaba aan zouden komen. Zou de auto het redden of zouden we de aanhanger ergens in een greppel moeten dumpen zodat we niet zoveel gewicht hoefden te trekken? Dat laatste was trouwens alleen míjn gedachte hoor. Ik denk niet dat Mihai dat ook maar één seconde overwogen heeft.

We zijn de dag doorgekomen en zijn beland in het prachtige Lido Senftenberghotel in Senftenberg. In dit grootste  houten blokhotel van Europa hebben we vorig jaar ook een nachtje doorgebracht en dat beviel ons goed.

Maar ondertussen waren we nog lang niet in Cârlibaba...nog ongeveer 1500 kilometer te gaan...