Lang leve de ANWB

Na een lekker ontbijt op het terras van het hotel stapten we weer in de Jeep.  Eens kijken hoeveel kilometers we vandaag zouden "vreten".

Na 124 kilometer was het raak. Het beruchte lampje brandde weer en de motor verloor veel kracht. We kwamen nauwelijks de bergen op. We waren inmiddels de grens met Tsjechië gepasseerd en besloten een garage te zoeken. Dankzij Google vond ik een garage die ook reparaties aan een Jeep uit kon voeren. Toen we daar aankwamen bleek dat deze gesloten was....waarschijnlijk ook op vakantie. Niet getreurd...we waren al meer dan 40 jaar lid van de ANWB dus hulp zou vast gauw onderweg zijn.

Na online allerlei formulieren te hebben ingevuld kregen we iemand aan de telefoon. Via Google Maps was onze locatie duidelijk te zien en deze had ik ook online gedeeld met de ANWB. Helaas was de dame aan de telefoon niet zo goed in topografie want herhaalde malen vroeg ze in welk land we waren. Toen ze hoorde dat we met een aanhanger op pad waren was het gesprek wat haar betreft snel afgelopen. We konden niet geholpen worden omdat we geen aanhangersupplement hadden. Het feit dat we geen pech met de aanhanger hadden maar met de auto maakte niets uit. Ze had nog wel even aan wat aanwezige monteurs gevraagd wat we het beste konden doen....een garage opzoeken en het oliepeil controleren. Ik zal hier niet vermelden wat mijn reactie was, ik ben beleefd gebleven en heb gezegd dat zij er waarschijnlijk niets aan kon doen maar ik ben bang dat ze even trillend op haar stoeltje heeft gezeten. Klacht volgt!

Na de "nuttige informatie" van de ANWB hebben we een paar bewoners van de straat waar we nog steeds geparkeerd stonden gevraagd of zij een andere Jeepgarage kenden. Dat was gelukkig het geval zodat we even later bij een gigantische garage stonden waar monteurs van allerlei merken werkten. De laptop kwam tevoorschijn, de auto werd weer uitgelezen en het euvel was verholpen. Waar we in Duitsland aardig wat Euro's neer moesten tellen voor het uitlezen wilde de monteur in Liberec geen cent hebben....ook geen fooi. He made our day....en dat zei ik dan ook tegen hem!

Opgelucht vervolgden we onze reis. Mihai wist nu precies wat hij moest doen om te voorkomen dat het lampje weer zou gaan branden dus we hoopten dat we nu zonder pech de resterende 1250 kilometer af zouden kunnen leggen.

Tegen 18.30 uur bereikten we Olomouc. Hier had ik een supermodern hotel geboekt. Het meisje achter de balie kende Winschoten zelfs....hoewel wie kent Winschoten nou niet? Ze had nl. een paar maanden door Nederland gereisd. 

Nog 950 kilometer te gaan....