Naar Blenheim

We verlieten Mataki Motel precies om 10 uur....het is altijd rennen en vliegen bij ons. Eerst ontbijten....daar zorgt Mihai deze vakantie voor, dan douchen en dan moeten we ons weer haasten. Maar het is elke keer gelukt net op het nippertje uit te checken. We zijn zo aan het pensionado-leven gewend dat we het iedere morgen rustig aan doen🤣.

We wilden vandaag naar Blenheim...maar niet nadat we rondgeken hadden in Murchison. Zoals ik al schreef een schattig dorpje...zie de foto van het kleine kerkje.

Het is een wonder dat we nog leven want echte waaghalzen (waagnekken volgens Mihai) als we zijn hebben we een levensgevaarlijke wandeling gemaakt. De 20 minuten lange Kawatiri Historic Railway Walk. Het was ontzettend spannend. De wandeling eindigde bij een krakkemikkige brug die gerestaureerd werd. Toen we terug waren bij de auto moesten we eerst bijkomen....van het lachen!

Na deze belevenis reden we verder. Onderweg werden we in the middle of nowhere gestopt door een man met een vlag. We moesten 5 minuten wachten omdat er bomen gekapt werden. Het was puur voor de veiligheid.. De man vroeg waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen lichtte hij zijn doopceel. Hij had ooit met een Nederlander gewerkt. Ze waren op dezelfde dag in hetzelfde jaar geboren maar de NZer was ouder omdat de tijd hier 12 uur voorloopt. Ze werden samen Twins genoemd. Niet omdat ze zo op elkaar leken maar naar de film Twins met Danny de Vito en Arnold Schwarzenegger. Hij was dan Danny de Vito omdat hij een "bloody" klein mannetje was.  De Nederlander was  groot en sterk en zijn accent leek op dat van Arnold Schwarzenegger. Bloody hell🤣.

Verder vertelde hij hoeveel motoren hij had en dat hij het stukje waar wij nu reden maar saai vond omdat er te weinig bochten waren...want wat was nou motorrijden zonder bochten...

Ook wilde hij van alles van ons weten zodat de 5 minuten oponthoud zo voorbij waren. Volgens hem waren het de leukste 5 minuten oponthoud die hij de laatste tijd gehad had....

We reden verder en stopten bij Lake Rotoiti, één van de Nelson lakes. Het was er heerlijk rustig en er stond een mooi bankje op ons te wachten. Mihai haalde de koffie en thee te voorschijn en zo zaten we te genieten van het uitzicht en de stilte. Af en toe werden we gestoord door wat geitenwollen sokken wandelaars die bepakt en bezakt een rondje maakten ( van wel 3 km dus waar die bepakking voor nodig was?)

Het motel dat ik onderweg geboekt had bleek erg mooi te zijn! Gelukkig had ik 2 nachten geboekt omdat we wat meer tijd in Blenheim wilden hebben. We gingen de stad in om inkopen te doen voor het ontbijt en besloten daarna "op zoek te gaan" naar de B&B waar we 23 jaar geleden onderdak vonden toen alles in Blenheim, Picton en omgeving volgeboekt was doordat er belangrijke rugbywedstrijden waren. 

We hebben Blenheim doorkruist , hebben in een pub gegeten die erg leek op de pub waar we destijds de tip kregen dat de schoonzus van één van de medewerkers misschien wel plek had (en had). Maar helaas het was niet dezelfde pub en de Maori dame achter de bar herkende de mensen op onze foto niet. 

Vandaag de dag zou alles heel gemakkelijk gaan. Je boekt online, alle gegevens worden opgeslagen en je kunt op de telefoon zelfs je eigen tijdlijn volgen.Maar ja, daar hadden wij niets aan. Het was wel erg gezellig in de pub en het eten was goed maar ontzettend veel zodat we 's avonds meer dan voldaan ons bed in ploften....