Nog steeds de Westcoast

Na het ontbijt vertrokken we weer om via Highway 6 de Westcoast te verkennen en herkennen. Ook in NZ is te weinig personeel want er was niemand bij de receptie om de kamersleutel in ontvangst te nemen. Wel hing er een briefje dat je wegens personeelstekort de sleutel in een kastje kon deponeren. Onderweg zagen we ook regelmatig dat er personeel gevraagd werd dus wie er nog werk zoekt....

We stopten bij de Strongman Mine Memorial waar de omgekomen mijnwerkers herdacht worden...een monument op een prachtige plek.

Daarna reden we verder naar Punakaiki. Daar hebben we jaren geleden een paar dagen gelogeerd met Bill en Josée. Punakaiki is bekend om zijn pannenkoekrotsen, the Pancakerocks. Rotsen die lijken op stapels pannenkoeken. Schitterende rotsformaties aan de mooie kust. Ook dit zorgde weer voor mooie plaatjes en we hadden meteen onze ochtendwandeling achter de rug.  Tegenwoordig vind je ook hier souvenirswinkels én...je raadt het nooit: een pannenkoekrestaurant.  Wij lieten de winkels en de pannenkoeken links liggen en reden verder. 

In Charleston aangekomen hebben we geluncht in Charleston Tavern, een vrij modern restaurant waar wat locals zaten te lunchen en drinken. Mihai was onder de indruk van de bouw en deed allerlei ideeen op voor ons terras in Cârlibaba. Er hing o.a. een koeienvel aan het plafond dus we hoeven alleen Floarea maar te vragen een koe te slachten en ons het vel te geven.....geintje... 

Mihai gaf de serveerster $10,00 voor een biertje voor de plaatselijke oude zuiplap die al een flinke pint voor zich had staan. Hij zei dat ze hem het biertje morgen wel kon geven als hij nu al genoeg had gehad maar volgens de serveerster zou hij het vandaag nog met gemak op kunnen🤣🤣

Van Charleston ging de reis naar Westport waar we de niet zo bijzondere haven hebben bekeken. Nog een stukje verder naar het noorden dus maar...we kwamen tot Birchfield en zijn toen terug gereden omdat er niet heel veel bijzonders te zien was en je uiteindelijk niet verder kon.

In Westport kwamen we weer op Highway 6 terecht. We reden door tot Murchison. Murchison is een schattig dorpje met mooie gebouwen. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan....daar houd ik van! We vonden een simpel motel, Mataki motel genaamd. Ik dacht dat het door Japanners gerund zou worden en dat dachten onze Japanse buren waarschijnlijk ook. Niets was minder waar....de roodharige eigenaar zat al 26 jaar "vast" op deze plek zoals hij zei. Mihai vroeg of hij liever cash had of dat we met de credit card betaalden waarop hij antwoordde dat het hem niet uitmaakte omdat hij het geld tóch nooit zag. Dat belandde nl  meteen bij zijn vrouw. Na nog wat grapjes gaf hij ons de kamersleutel. We mochten de kamer eerst bekijken en dan beslissen... 

Het was een simpele maar superschone kamer met een veranda en uitzicht op wat schaapjes. Even later zaten we met een glaasje Chardonnay in het zonnetje op de veranda te genieten...