Călimani

Vandaag stond een tripje naar Călimani op het programma. Călimani is een Nationaal Park maar het is ook de plek waar Mihai een aantal jaar in de zwavelmijn heeft gewerkt. 

We hadden Claudiu, de zoon van Silvia, gevraagd met ons mee te gaan en ons rond te leiden. Hij werkt nl. in Călimani als een soort boswachter. We weten eigenlijk niet precies wat hij doet maar toen hij bij ons in Winschoten was heeft hij zijn Masterscriptie voor een deel in ons "Hok" geschreven. Een boswachter met een doctortitel dus.

Claudiu stond ons in Iacobeni al op te wachten. Hij reed voor ons uit naar de Călimani Mountains. Toen we onderweg stopten om iets te drinken te kopen stapte ik bij hem in de auto omdat het anders zo sneu was dat hij het hele eind in zijn eentje moest rijden terwijl wij gezellig met z'n viertjes in de "volgauto" zaten.

Dat bleek een goede keus. Ik had nl. nog nooit zoveel met hem gepraat als nu. Het was erg gezellig. Ook het feit dat hij redelijk goed engels spreekt werkte natuurlijk mee. 

De weg naar Călimani was goed tótdat we het Nationaal Park bereikten. We slingerden tussen diepe gaten in de weg door. Hoewel ik de Jeep op de heenreis meerdere malen vervloekt heb was ik nu blij dat Mihai en zijn inzittenden niet in een gewone personenauto zaten. Ik zat hoog en droog in de Toyota 4WD! Een oud beestje maar zeer geschikt voor dit terrein...

Aangekomen op de plek waar Mihai had gewerkt waren de oooh's en aaah's niet van de lucht. Het is een schitterend landschap dat nu aan de natuur overgelaten wordt.

In de tijd dat Mihai er werkte stonden er meer dan 20  flatgebouwen voor de arbeiders , kantoren, een verwarmingscentrale voor de flats, winkels, een huisartsenpraktijk, een grote kantine en natuurlijk het cultuurhuis van de zwavelmijn waar werd gedanst, gesport, muziek werd gemaakt en optredens werden gehouden

Verder stond er natuurlijk de grote fabriek waar de zwavel werd verwerkt. Ook was er een  werkplaats waar de machines werden onderhouden en het grote verdeelstation (6000V) waar Mihai werkzaam was.

Nu is er op het administriekantoor en het buitenverblijf van Ceauşescu na niets meer over. Alle gebouwen waren afgebroken en deels gerecyled. Het beton is in de mijn gegooid en alle ijzer gerecycled.

De natuur doet nu de rest. Er groeien weer bomen en planten. 

Om bij de zwavel te komen moesten er bergen aarde verplaatst worden. Wat je nu nog ziet is een gigantische mijnput (was vroeger een vulkaan) met lagen in verschillende kleuren. Heel indrukwekkend. De berg ernaast bestaat dus uit de verplaatste aarde. Hierop zijn ook bomen geplant. Volgens Claudiu en Mihai zullen die boompjes het niet redden....op zwavel groeit nl. niets.

Na wat rond gewandeld te hebben vertrokken we naar Silvia die ons opwachtte met een heerlijke maaltijd. 

We waren eigenlijk te laat want ze verwachtte ons om 16 uur. Grote paniek want ze had alle forellen al gebakken. En nog grotere paniek want Mihai kwam met Domnul en Doamna Huizing en alles moest dan natuurlijk perfect zijn. Domnul Huizing was nl. de voormalige directeur van haar broertje. 

Sivia had de forellen op 4 of 5 verschillende manieren klaargemaakt. We hadden dus keuze genoeg en ze smaakten heerlijk. 

Omdat één van Roelofs passies paarden zijn  had ze speciaal voor hem een paar flessen wijn gekocht met op het etiket een paard. Dat werd erg gewaardeerd.

Als nagerecht kregen we  clătite (crèpes) met jam. Deze waren speciaal voor Ingrid omdat zij van toetjes houdt!

Aan het eind van deze mooie dag zorgde Mihai er voor dat we weer veilig en wel in Cârlibaba belandden.