Een reis zonder hindernissen

Om 9.15 uur zaten we alweer in de auto. We wilden vandaag nl. toch eíndelijk Roemenië bereiken. 

De reis naar Petea, de grens tussen Hongarije en Roemenië verliep voorspoedig. De Hongaarse grenspost bestond niet meer of hebben we niet gezien maar de Roemeense nog wel. We stonden tussen gigantische auto's met rokende Roemenen te wachten tot we aan de beurt waren. De douanebeambten namen de tijd om iedereen te controleren.  Na een half uur stonden wij voor het hokje waareen chagrijnig mannetje onze papieren controleerde. Ik had al visioenen dat de aanhangwagen uitgepakt moest worden maar dat viel mee. Er werd alleen gevraagd wat we vervoerden. Dat hadden we wel eens anders meegemaakt....in de camper moesten de beambten alles zien tot de badkamer aan toe. Toen Mihai één van de beambten een beetje hielp en hem door de vuile onderbroeken in een kastje in de badkamer liet graaien was het gauw afgelopen met de controle.😊

Maar nu van dit alles dus niets!

In Roemenië zoefden de auto's ons met hoge snelheid voorbij. Verkeersregels gelden hier niet voor de meeste mensen: verboden in te halen? Hoe kom je erbij? Een doorgetrokken streep? Ik zou niet weten waar die voor dient!

In Culciu Mare dronken we iets in een dorpscafé annex kruidenierswinkel. In het café zaten wat tandeloze mannen aan een biertje of twee. Omdat het binnen nóg warmer was dan buiten besloten we in de tuin te gaan zitten. Hier zaten wat jongeren te roken en drinken. De tuin was een grote puinhoop maar dat mocht de pret niet drukken.

We reden met gevaar voor eigen leven naar Bistrița. Hier moesten we wat spullen afleveren voor een Gronings/Roemeense vriend. Ik had tijdens de reis een hotel geboekt waar we al eerder hadden gelogeerd. Pensiunea Terra had een prachtig terras waar we van  lekkere salades en wijntjes genoten. 

Nog 150 kilometer te gaan.